سمپتوم

گاهی بخش ناخوشایند به یاد آورده می‌شود. اما نمی‌خواهیم بپذیریم ما همانی هستیم که آن حس فکر یا
رفتار ناخوشایند را تجربه کرده است. اختلال هویت تجزیه ای یا عبارت متداول تر «اختلال چند شخصیتی» درون مایه‌ی بسیاری از فیلم ها است، اما واقعیت این است که ما از این مکانیزم در شکل های دیگر و سطحی خفیف تر نیز استفاده می‌کنیم؛ در خیال پردازی های روزانه افکار خشونت آمیز درباره ی آدمها و دنیا، افکار و اعمال وسواس گونه در نوع شدید این سمپتوم ما شخصی دیگر می‌سازیم با ،افکار عقاید، احساسات حتی ظاهری متفاوت. هیچ کدام از شخصیتها از وجود دیگری اطلاعی ندارند و حتی گاهی ویژگی‌های فیزیولوژیکی متفاوتی دارند مثل فشارخون دوران قاعدگی و ضربان قلب متفاوت. اساس و هسته‌ی همه‌ی انواع این ،حالات دردناک بودن خاطره ی اصلی و جدا کردن آن بخش از خود است که ما آن را ناخوشایند می‌یابیم.

“او نمیتواند بد باشد، آن کسی که بد است، من هستم”

اما چه زمانی همین ابزارها تبدیل به آلات قتل روان آدمی می‌شوند؟ وقتی که دیگر نباید باشند ولی هستند؛ دیگر مادری نیست که زندگی من به خوب بودن او بسته باشد. می‌توانم از خودم محافظت کنم، اما مادر اکنون در درون من زنده است. به او نیاز دارم باید همچنان بد باشم تا او را درونم زنده نگاه دارم. من سیاهم، زندگی حتی آن قدر که ارزش ندارد، که صبح از تخت بیرون بیایم. به آن فکر کنم کاری برایش بکنم. آینه شکسته، اما من چشمانم را بسته ام و تنها چیزی که در ذهنم می‌چرخد و دنیایم را پر کرده آن تصویر کج و معوج و سیاه است.
خاطره‌ی دردناک پایان یافته دیگر والدی نیست که من را تهدید کند و تهدیداتش را عملی کند. من آن لحظه که زیر باد زخمهای او نشسته‌ام والد رفته اما دنیا برای من آنقدر ترسناک است که می‌خواهم در همان خیال بمانم، تا هر وقت لازم شد آدم دیگری باشم، با توانایی های دیگر و دردهای کمتر.