خود

خود در نگرش معنا شناختی فردسازی را فرایندی بیان می کند ، که طی آن یک هویت فردی به شخصی منحصر به فرد و غیر قابل تکرار تبدیل می شود ، که در برگیرنده ی هشیاری ( خودآگاه ) و ناهشایار ( ناخودآگاه ) شخص می باشد .

خود را برای درک بهتر ، یونگ در معنی پذیری می گوید فرد سازی ، از نظر وی فردسازی زمانی شکل کاملی خواهد داشت که بلوغ در ابعاد ذهنی و روانی در نهایت خود صورت پذیرد . خود را می توان مرکزیت جهان شناختی و آگاهی یک شخصیت ، قابل تعریف دانست که شامل مواردی فراتر از هویت ها و انتخاب های شخصی می تواند باشد ، ساختار و نمود ادراک شخص از کل جهان او را می توانیم بازتابی از خود فرد در نظر بگیریم که با ساختار فکری و مجموع عملکرد و خصوصیات فردی او همراه و همسو می شود

خود در مراحل رشد از دوران کودکی اگر در محیطی سالم و سازگار و به درستی پرورش و نوازش دیده باشد ، به طور زیبایی امکان خواهد داشت حس کامل ، سالم ، به جا و درستی از خود احساس کند و در بزرگسالی عزت نفس و اعتماد به نفس بالا و لازم را در رابطه با خود داشته باشد و بطور پیوسته او خواهد توانست ، تا در طول زندگی الگوهای شناختی ، رفتاری مناسبی بهمراه آرامش نفس و خودتنظیمی مستمر در مورد خود را حفظ کند .

خود در مراتب درک و پذیرش برای افراد با ادراک درستی از خود رشد نکنند احتمال زیادی دارد شخصیت خود در زندگی عادی وابسته به دیگران باشند و عادت ها و خصوصیات بدی را چون خود نمایی ، سوءمصرف مواد ، شخصیت نمایشی کسب کنند . باید توجه داشت عزت نفس پایین احتمالا بر خودآگاهی از مفهوم « خود » اثر بدی خواهد گذاشت .