خشم

خشم از احساسات و هیجان‌های چند جانبه انسان است. خشم واکنشی معمول و متعارف نسبت به بدرفتاری و ناکامی است. همه ما در مسیر زندگی و تجربه‌های خود با موقیعت‌های خشم برانگیز مواجه شده‌ایم. خشم در آسیب شناسی روانشناختی اگر چه بخشی از زندگی و تجربه ما برای خودآگاهی است ولی ما را از رسیدن به خودی منسجم و یکپارچه باز می‌دارد و بطور متداول علت این که افراد خشمگین دچار تعارض و تضاد هستند همین نکته است‌، از یک طرف خشم پاسخ طبیعی انسان است و از سوی دیگر می‌تواند روابط بین فردی درک از خود را مختل کند.

خشم را نمی‌توان با ارائه تعریفی با الگوی ثابت در افراد و بعنوان یک رفتار واکنشی بیان و شناسایی کرد، زیرا افراد از نظر زمان و علت خشم و نحوه واکنش به آن کاملاً متفاوت هستند. خشم بر اساس تعریف دکتر چارلز اسپیلبرگر روان شناسی که متخصص و پژوهش گر در رابطه با خشم است، می‌نویسد: خشم حالتی عاطفی است که از نظر شدت از تحریک ملایم تا عصبانیت شدید تغییر می‌کند. مانند سایر عواطف همراه با تغییرات فیزیولوژیکی و زیست شناختی است. وقتی عصبانی می‌شوید ضربان قلب و فشار خون شما بالا میرود و نیز سطوح هورمون‌های مربوط به انرژی مانند آدرنالین و نور آدرنالین افزایش می‌یابد.

خشم در هر حال با تعاریف متفاوتی، ارائه شده است. بر طبق نظریه ارتباط ذهنی: خشم مانند همه احساسات یک گونه از ارتباط ذهنی چند بعدی است و ممکن است به عنوان یک سندرم عملکرد بر پایه عکس العمل‌هایی در دامنه‌های مختلف عملی به حساب می‌آید.