بازنمایی ذهنی

بازنمایی یا تجسم در برگیرنده درک روابط نمادینی است که یک فرد بطور ذهنی برای دیگری قائل می‌شود . به عقیده استینگتون ( 1993) عملکرد ذهنی بازنمایی را می‌توان در دو شکل و فرآیند مورد بررسی قرار داد. در یک سویه ، بازنمایی یک حالت ذهنی است فکر ، خواسته ، باور یا اراده … و در سویه ای دیگر به عنوان عامل شکل دهنده به‌ یک حالت از ساختار ذهنی. بنابراین : بازنمایی هم فعالیت، هم وجود، هم فرآیند و هم تولید است.

بازنمایی ، حالت های ذهنی نظیر باورها، امیال و واکنش های ذهنی هستند، که واسطه فعالیت و عملکرد ما در جهان می‌باشند. آنها برای ما رابطه ای روانشناختی با واقعیت پدید می‌آورند.

همچنین گاپنیک و استینگتون ( 1988) بر این نکته تأکید دارند که بزرگسالان قابلیت درک تغییر در بازنمایی را دارا می‌باشند. به عبارت دیگر آنها قادرند که تفاوت بین تغییرهای واقعی در جهان و تغییر در باورهایشان را درک کنند.

در بازنمایی ذهنی ، این قابلیت در توان ذهنی مبنای بسیاری از استعدادها و قابلیت‌های مهم دیگری می‌باشد. اکتساب دانش جدید و شاید مهمتر از آن اکتساب راهبردهای کسب دانش جدید ، اغلب به درک تغییر بازنمایی وابسته می‌باشد.

دراین دیدگاه از بازنمایی شناختی در ساختار نظریه، ذهن کودکان باید فرایند بازنمایی را درک نمایند. درک نظریه ذهن مربوط به بازنمایی در حدود چهار سالگی رخ می‌دهد و در این سن کودکان درک می‌کنند که ذهن فعال است و موقعیت‌ها را تعبیر و تفسیر می‌کند .