ایگو

ایگو درنهایت همان هویتی است که ما از خود، پیش خود انگارش می‌کنیم و به دنیای پیرامون با آن خود را ارائه می‌دهیم.
 فرض کنید در برابر کسی مانند مادر خود هستید ، او می خواهد داستان  و سرگذشتی یا علاقمندی یا مشخصات و تجربه‌هایی از خود را برای شما تعریف کند و از شما نظری بخواهد. چیزهایی که شما نظر و پاسخ خواهید گفت محتویات ساختار ایگوی شما می‌باشد. در ضمن اینکه ایگو شامل تصور و انگاره های شما از دنیای پیرامون شما نیز هست. بنابراین ایگو فقط محدود و مربوط به اطلاعات و حرفهایی نیست که ما درباره خود به بقیه می‌گوییم، در واقع به گستره آگاهی خود پنداره ما از خود و دنیای اطراف و دنیای ذهنی ما است. بنابراین براساس کیفیت زندگی، رشد فردی و ارتباطات ما و درک ما از ناخود آگاهی و تکامل روانی ما، محتویات ساختار ایگو نیز بطور قابل توجهی تغییر می‌کند، به همین دلیل است که برداشت می‌کنیم که ایگو ، ساختاری پویا و منعطف دارد و از همه مهمتر اینکه میتوان ایگو را رشد داده و شکل های جدید شناختی داد که این معادل فرآیند فردیت است.