افسردگی

افسردگی را وی خشمی می دانست که پیکان آن خود را هدف قرار داده است فرد افسرده خود را ناکام ، حقیر و بی کفایت احساس می کند و تمایل دارد ، خود را حذف کند ، فروید تاکید می‌کرد که شخصیت افسرده ، تنفر از خویش را از آسیبی که در دامان مادر می خورد ، مخصوصا در ابتدای کودکی ، در نهایت زمانی مادر تحت شرایط جبری او را ترک و رها می کند دست کم از دید کودک چنین می نماید که مادر او را رها کرده است مادر به کارهای شخصی خود می پردازد تا دیروقت کار می کند یا بیمار است و بیرون از خانه می ماند ، یا آنکه فرزند دیگری دارد
افسردگی در این مرحله برای بعضی کودکان موجب بروز خشم می شود، اما از آنجا که مادر امتداد بقاء و مهمترین اتصال او به خود است ، مورد خشم قرار نمی گیرد ، کودک خشم خود را به جایی در دسترس متوجه و منتقل می کند خود یا بسیار دقیق تر آن قسمت از خود که با مادرش همانند سازی کرده ، این فرآیند در تکرار به یک عادت ویرانگر تبدیل می شود.
افسردگی وضعیت خلقی ناپایدار است که هر بار که در آن فرد رها یا طرد می شود به جای بررسی علل این فقدان خود را مورد حمله وضعیت فشار depression قرار می دهد. به ترتیب نفرت از خویش و افسردگی به عنوان واکنشی در برابر فقدان و خودکشی ( پیشی گرفت سائق مرگ ) در پی هم می آیند.