والد

والد گری آدلری در نظر اجتماعی و زیستی توجیه و تکریم می‌‌شود. والد گری آدلری والدینی را موفق میداند که بر پایه احترام متقابل و تنظیم آزادی طرفینی استوار است در والدگری و نگاه آدلر بر پیشگیری‌های شناختی و احساسی اولویت بیشتری داده می‌شود تا فرآیند استحقاق درمانی.

استین، مواردی را به سبک والدینی اضافه کرده است تا رویکرد آدلری ، از سبک والدینی دموکراتیک را بهتر منعکس کند این تقسیم بندی به شرح زیر است:

1. سبک دموکراتیک: در این سبک احساس منحصر به فرد بودن کودک پذیرفته شده است. عشق احترام و احساس مساوات برای کودک فراهم شده است، کودک را تشویق می‌کنند تا اشتباهاتش را تصحیح کرده و توانایی‌های خود را گسترش دهد. همچنین کودک را راهنمایی می‌کنند تا اهمیت همکاری را دریابد. کودکان در این سبک رضایت در پیشرفت و همکاری را می‌یابد و جهان را به عنوان یک مکان امن و دوستانه میبیند.
2. سبک بسیار سهل‌گیر: کودکان با هدایا مزایا و خدمات روبه رو شده اما توجه کمی به نیازهای واقعی‌اش داده می‌شود. کودک در این سبک خسته و بی‌تفاوت است. کودک انگیزه و خود انگیختگی را از دست می‌دهد والدین در این سبک، به عنوان تهیه کننده‌های لذت و آسایش نگریسته می‌شوند.
3. سبک بسیار مطیع: در این سبک والدین تسلیم آرزوها، خواسته‌ها ، خلق و امیال کودک می‌شوند، کودک رئیس بوده و والدین نمی‌توانند به کودک نه، بگویند کودکان اصرار دارند تا خواسته‌هایشان برآورده شود حقوق دیگران را نادیده گرفته و هیچ محدودیتی ندارند.
4. سبک بسیار جدی: بر رفتارهای کودک نظارت داشته در حال دستور دادن هستند و گرایش به آموزش دادن کودک دارند. در این سبک سه احتمال وجود دارد:
   • الف- احتمال اول، منفعل بودن است که کودک منفعلانه از دستورات اطاعت می‌کنند.
   • ب- احتمال دوم، فعالانه لجاجت بورزد آشکارا مخالفت کند، نتیجه این حالت، رد کردن کلامی است.
   • پ- احتمال سوم، مقاومت منفعلانه است، نتیجه این احتمال لجاجت غیر مستقیم است.
5. سبک کمال گرا: زمانی کودک پذیرفته می‌شود که عملکردش عالی باشد کودک نمی‌تواند استانداردها را برآورده کرده در نتیجه احساس بی‌ارزشی کرده و ممکن است نشانه‌های جسمی همچون زخم معده را بروز دهد. کودک در این سبک یک دونده دائمی است، در تلاش برای دویدن سریعتر است، اما هرگز به پایان نمی‌رسد.
6. سبک بسیار مسوولانه: والدین ممکن است مسئولیت‌های سنگین مراقبت از کودکان و یا وظایف خانگی زیاد را به دلایل مشکلات اقتصادی و شخصی ، مرگ یا بیماری یکی از والدین بر عهده کودک بگذارند کودک ممکن است این بار و مسئولیت را با دلخوری قبول کند و بازی‌های طبیعی دوران کودکی را از دست بدهد. این کودک بطور غالب در بزرگسالی می تواند کم احساس، واکنش پذیر، بطور معمول بیش از اندازه مسئولیت پذیر و یا بی‌تفاوت باشد.
7. سبک بی توجه: والدین اغلب مشغله فراوان دارند یا نیستند، والدین ممکن است با کار، دارایی، مشکلات مالی، الکل ایسم طلاق یا بیماری مشغول شوند یا این موارد برایشان مهم باشد. هیچ کس محدودیتی وضع نمیکند بی‌توجهی به کودک معمولا از نظری هیجانی است (او را دچار هیجان‌های درونی میکند) . معمولا این کودکان قادر به شکل دادن ارتباطات نزدیک نیستند.
8. سبک طرد کننده: والدین هر نوع پذیرش را طرد کرده و با‌ کودک به عنوان یک فرد مزاحم و بی‌مسئولیت رفتار می‌کنند والدین ممکن است کودک را طرد کنند، که ممکن است از ازدواج اجباری یا متولد شدن کودکی ناقص ناشی شده باشد. در این سبک، احساسات کودک عمیقا آسیب دیده و ممکن است احساسات خشم، اضطراب را گسترش دهند.
9. سبک تنبیهی: اغلب با اعمال فشار زیاد و کمالگرایی همراه است. تنبیه بدنی اغلب برای برقراری نظم یا آموزش کودکان در این سبک ضروری است. والدین ممکن است عصبانیت شخصی خود را بر سر کودک خالی کرده و به کودک پرخاشگری کنند. کودک احساس گناه کرده و برای اجتناب از تنبیه دروغ بگوید.
10. سبک هیپوکندریایی: جو خانه مضطرب و ترسناک است. کودک ممکن است، به خاطر مساله ای کوچک از انجام دادن هر کاری اجتناب یا تنبلی کند. کودک از کارهای روزمره و کار مدرسه دور شود. کودکان برای دریافت مزایا ممکن است در مورد نشانه‌ها اغراق کرده و از انجام تکالیف روزمره خود را معاف کند.